Φεγγαροστολίσματα!!!

Ο φίλος μου άνοιξε το συρτάρι από το κομοδίνο της γυναίκας του κι έβγαλε ένα πακέτο τυλιγμένο σε ακριβό ριζόχαρτο.“Αυτό είπε δεν είναι ένα οποιοδήποτε πακέτο, είναι ακριβά εσώρουχα.”

Αγάπη..
Γιατί κοιτάζω τα μάτια σου;
για να διακρίνω το σεισμό της ψυχής σου
ή για να θαμπωθώ από την αντανάκλαση
του δικού μου φωτοστέφανου.
Γιατί αφουγκράζομαι τα λόγια σου;
για να ακούσω το υπόγειο τραγούδι σου
η για να παρελάσω με τον παιάνα του θαυμασμού σου για μένα
Γιατι σε επισκέπτομαι;
για να φωτογραφίσω τα αξιοθέατα της ύπαρξής σου
η για να σου επιδείξω τις συλλογές της αλαζονείας μου.
Σε επιθυμώ ή σε χρειάζομαι;
Σε αγαπώ ή σε προσηλυτίζω στη θρησκεία του εγώ μου;

Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα τι χρώμα έχει η λύπη;Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε. Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.

Ο Cassan Said Amer λέει μια ιστορία για έναν λέκτορα που ξεκίνησε ένα
σεμινάριο κρατώντας ψηλά ένα εικοσαδόλλαρο και ρωτώντας:
– Ποιος θέλει αυτό το εικοσαδόλλαρο;
Πολλά χέρια υψώθηκαν, αλλά ο λέκτορας είπε:
– Πριν το δώσω, υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνω.
Λυσσασμένα το τσάκισε, και ρώτησε ξανά:
– Ποιος θέλει ακόμα αυτό το χαρτονόμισμα;
Τα χέρια συνέχισαν να είναι υψωμένα.
– Και αν κάνω αυτό;
Το πέταξε στον τοίχο, αφήνοντάς το να πέσει στο πάτωμα, το κλώτησε, το
πάτησε και πάλι σήκωσε το χαρτονόμισμα – βρώμικο και τσαλακωμένο.
Επανέλαβε την ερώτηση και τα χέρια παρέμειναν υψωμένα.
– Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσετε αυτήν την σκηνή – είπε ο λέκτορας. Ό,τι κι
αν κάνω με αυτό το χαρτονόμισμα, θα συνεχίσει να είναι ένα εικοσαδόλλαρο.
Πολλές φορές στις ζωές μας μας τσακίζουν, μας πατάνε, μας κλωτσάνε, μας
κακομεταχειρίζονται, μας προσβάλλουν: αλλά, παρόλα αυτά, εξακολουθούμε να
αξίζουμε το ίδιο. 
                           
                 

Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.

Σαν είμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ’ τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ’ αστέρια είταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν είτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο είταν η καρδιά σου που χτυπούσε.

Έτσι έζησα. Πάντοτε.

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά – θυμάσαι; – μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.

Θυμάσαι, αγάπη μου, “την πρώτη μεγάλη μέρα μας”;
Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα
έν’ απλό φτηνό φόρεμα, μα είταν τόσο όμορφα κίτρινο.
Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια.
Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος
σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή – σου πήγαινε.

Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα.
Βαδίζαμε δίχω λέξη. Μα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;

Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε.

Το ξενοδοχείο είταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα.

Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω
– πόσο σου πήγαιναν.

Α, θα ‘θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Τάσος Λειβαδίτης

Αν και ο Φεβρουάριος θεωρείται γενικά ο μήνας του έρωτα, η γιορτή έχει ουσιαστικά ταυτιστεί με την 14η Φεβρουαρίου, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.

Η παράδοση του συγκεκριμένου εορτασμού χάνεται στα βάθη του χρόνου, φτάνοντας μέχρι την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Τότε, την 14η Φεβρουαρίου πραγματοποιούνταν εκδηλώσεις προς τιμήν της Θεάς Juno, η οποία ήταν προστάτιδα της οικογένειας, των γυναικών και της συζυγικής αγάπης (αντίστοιχη της Ήρας).

Την επόμενη μέρα άρχιζε η γιορτή Lupercalia.

Σύμφωνα με τις παραδόσεις τις εποχής, τα νεαρά αγόρια και κορίτσια ζούσαν αρκετά διαχωρισμένα. Όμως, υπήρχε μια ξεχωριστή γιορτή, την οποία περνούσαν μαζί.

Κατά τη διάρκεια της Lupercalia, τα κορίτσια έγραφαν το όνομά τους σε έναν κλήρο και τα τοποθετούσαν σε ένα βάζο. Κάθε αγόρι επέλεγε έναν από τους κλήρους, διαλέγοντας έτσι την κοπέλα που θα συνόδευε καθ’ όλη τη διάρκεια της γιορτής.

Συχνό ήταν το φαινόμενο τα ζευγάρια της Lupercalia να ερωτεύονται και έτσι να καταλήγουν παντρεμένα

Την εποχή που αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Κλαύδιος Β‘, οι εκστρατείες δεν έλειπαν, όμως υπήρχε και μια διαδεδομένη απροθυμία των ανδρών να καταταγούν στις λεγεώνες.

Σύμφωνα με τη θεωρία του ίδιου του αυτοκράτορα, αυτό συνέβαινε γιατί οι άντρες παντρεύονταν και δεν ήθελαν να αφήσουν τις αγαπημένες τους και τις οικογένειές τους.

Προκειμένου λοιπόν να αντιμετωπίσει την κατάσταση, εξέδωσε διάταγμα σύμφωνα με το οποίο απαγορευόταν όλοι οι γάμοι και οι αρραβώνες.

Φαίνεται όμως ότι δεν έλαβε υπόψη του ένα νεαρό, τον Βαλεντίνο που μαζί με τον φίλο του Μάριο (ο οποίος επίσης αγιοποιήθηκε) βοηθούσαν πολλά ζευγάρια να παντρευτούν κρυφά.

Η δράση τους δεν άργησε να γίνει γνωστή, μέχρι που έφτασε και στα αυτιά του αυτοκράτορα.

Ο ‘Aγιος Βαλεντίνος σύρθηκε στο παλάτι και άκουσε την θανατική καταδίκη. Θα τον χτυπούσαν με ραβδιά μέχρι να ξεψυχήσει και τότε θα αποκεφάλιζαν το σώμα του, την 14η Φεβρουαρίου.

Η καθολική εκκλησία μετέτρεψε την ειδωλολατρική Lupercalia, την παραμονή της οποίας μαρτύρησε ο ‘Aγιος Βαλεντίνος, σε γιορτή για τη μνήμη του.

Καθώς ο σκοπός της δράσης του ήταν τόσο ρομαντικός, καθιερώθηκε την ημέρα της γιορτής του να γιορτάζουν όλοι οι ερωτευμένοι.

Αν κουραστείς απ’ τους ανθρώπους κι ειν’ όλα γύρω γκρεμισμένα, μην πας ταξίδι σ’ άλλους τόπους, έλα σε μένα, έλα σε μένα.
Κι αν πέσει απάνω σου το βράδυ με τ’ άστρα του τ’ απελπισμένα, μη φοβηθείς απ’ το σκοτάδι, έλα σε μένα έλα σε μένα.
Έλα και γείρε το κεφάλι στα χέρια μου τ’ αγαπημένα, να ζήσεις τ’ όνειρο και πάλι, έλα σε μένα, έλα σε μένα.
Κι αν δεις καράβια να σαλπάρουν κι αν δεις να ξεκινάνε τρένα, μην πεις μαζί τους να σε πάρουν, έλα σε μένα έλα σε μένα.
Έχω μια θάλασσα σμαράγδια μ’αγάπη κι ήλιο κεντημένα για την καρδιά σου πού ‘ναι άδεια έλα σε μένα έλα σε μένα.
Έλα και κάθισε δεξιά μου σαν ξεχασμένος αδερφός, να μοιραστείς την μοναξιά μου και να σου δώσω λίγο φως!
Έλα σε μένα! Έλα σε μένα!

Υπόγεια Ρεύματα
Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα
Πρώτη εκτέλεση: Υπόγεια Ρεύματα

 Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά
μη λέω πολλά
μ’ αρέσει να κοιτάω ψηλά
κοιτάω ψηλά στ’ ατέλειωτα τραγούδια
με τη σκιά μου να πετώ, να πετώ
να πιάνω αστέρια στο βυθό
στο βυθό, βυθό της μουσικής σου Κι όταν θα πέφτει η παγωνιά, η παγωνιά
να κάνω κύκλους σαν ολό, ολόγιομο
φεγγάρι στη σκηνή σου

Tόσο η νύχτα,
τόσο η βοή
στον άνεμο
τόσο η στάλα
στον αέρα,
τόσο η σιγαλιά
τριγύρω η θάλασσα
η δεσποτική
καμάρα τ’ ουρανού
με τ’ άστρα
τόσο η ελάχιστή σου
αναπνοή
Που πια δεν έχω
τίποτε άλλο
μεσ’ στους τέσσερις
τοίχους,
το ταβάνι,το πάτωμα
να φωνάζω από σένα
και να με χτυπά
η φωνή μου
να μυρίζω
από σένα
και ν’ αγριεύουν
οι άνθρωποι
επειδή
το αδοκίμαστο
και το απ’ αλλού
φερμένο
δεν τ’ αντέχουν
οι άνθρωποι
κι είναι νωρίς,
μ’ ακούς
είναι νωρίς ακόμη
μεσ’ στον κόσμο αυτόν,
αγάπη μου
να μιλώ για σένα
και για μένα.

* Oδυσσέας Ελύτης *