Φεγγαροστολίσματα!!!

1. Κάθε στιγμή που με αφήνεις μόνο (ακόμη και για λίγο) είναι δύσκολη για μένα. Σε παρακαλώ να το σκεφτείς αυτό πριν με υιοθετήσεις.

2. Μη με παραμελείς και μη με τιμωρείς πολύ σκληρά. Εσύ έχεις τη δουλειά σου, τα χόμπι σου, τους φίλους σου – εγώ έχω μόνο εσένα.

3. Σε παρακαλώ να μου δίνεις αρκετό χρόνο για να καταλάβω τι περιμένεις από μένα.

4. Πριν με χτυπήσεις πάνω στο θυμό σου, παρακαλώ θυμήσου πως θα μου ήταν εύκολο να σου δαγκώσω το χέρι – αλλά ποτέ δεν θα έκανα κάτι τέτοιο.

5. Σε παρακαλώ να μου μιλάς συχνά, γιατί ακόμη και αν δεν καταλαβαίνω πάντα τι μου λες, γνωρίζω τη φωνή σου και τις αποχρώσεις της πολύ καλά.

6. Σε παρακαλώ να με αφήνεις που και που να τρέχω στην εξοχή είναι καλό και για σένα.

7. Σε παρακαλώ να είσαι γενναιόδωρος με το φαγητό μου. Έχει καλύτερη γεύση όταν μου το προσφέρεις εσύ και είμαι πρόθυμος να δουλέψω σκληρά γι’ αυτό.

8. Εσύ και κανείς άλλος είσαι το αφεντικό μου. Σε παρακαλώ μη με αναγκάζεις να υπακούω σε ξένους ή να τους αποδεικνύω την εξυπνάδα μου – και μη με ταπεινώνεις μπροστά τους.

9. Σε παρακαλώ να θυμάσαι πως με τον καιρό εξελίσσομαι σε μία μοναδική προσωπικότητα με τα δικά της χαρακτηριστικά, ελαττώματα και συναισθήματα. Σε παρακαλώ να δεχτείς πως είναι τόσο σημαντικά για μένα, όσο και τα δικά σου για σένα.

10. Σε παρακαλώ να με φροντίζεις όταν αρρωσταίνω και όταν γεράσω γιατί και εσύ μια μέρα θα γεράσεις.

Κυπαρίσσι-Κυπάρισσος

Σύμφωνα με τη μυθική παράδοση ο Κυπάρισσος ήταν ένας όμορφος νέος από την Κέα, γιος του Τήλεφου και εγγονός του Ηρακλή. Ήταν αγαπημένος του Απόλλωνα αλλά και του Ζέφυρου. Αγαπημένο του σύντροφο είχε ένα εξημερωμένο ιερό ελάφι. Αλλά κάποια καλοκαιρινή μέρα ενώ το ελάφι κοιμόταν ξαπλωμένο στον ίσκιο, ο Κυπάρισσος το σκότωσε από απροσεξία με ένα ακόντιο. Ο νέος γεμάτος απελπισία, θέλησε να πεθάνει. Ζήτησε από τον ουρανό τη χάρη να κυλούν τα δάκρυα του αιώνια. Οι θεοί τον μετέτρεψαν σε κυπαρίσσι, το δέντρο της θλίψης. Από τότε το κυπαρίσσι θεωρείται σαν πένθιμο δέντρο και φυτεύεται μέχρι σήμερα στα νεκροταφεία. Έλατο-Ελάτι

Στις μέρες μας το γνωρίζουμε σαν το ιδανικότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τι αναφέρουν όμως οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι για το έλατο; Το έλατο ονομαζόταν από τους αρχαίους Έλληνες Πίτυς όπως και το πεύκο, και ήταν το ιερό δέντρο του θεού Πάνα. Αυτός είχε κάποτε ερωτευθεί την νύμφη Πίτυ που άρεσε και στον Βοριά. Η Πίτυς προτίμησε τον Πάνα που έκανε λιγότερο θόρυβο, κι ο Βοριάς για να την εκδικηθεί την φύσηξε και την γκρέμισε κάτω από ένα βράχο. Εκεί την βρήκε ξεψυχισμένη ο Πάνας και την μεταμόρφωσε στο ιερό του δέντρο έλατο. Από τότε η νύμφη έκλαιγε κάθε φορά που φυσούσε ο βοριάς και τα δάκρυά της είναι οι σταγόνες ρετσινιού που στάζουν κάθε φθινόπωρο από τα κουκουνάρια του έλατου. Κενταύρια-Χειρωνιάς

Λέγεται ότι αυτό το είδος λουλουδιού πήρε το όνομα του από τον σοφό Κένταυρο Χείρωνα, δάσκαλο του Ασκληπιού του Αχιλλέα του Ιάσονα αλλά και του Απόλλωνα. Στην τιτανομαχία ο Χείρωνας ήταν με το μέρος του Ηρακλής στη μάχη του εναντίον των κενταύρων. Ο Ηρακλής όμως τον πλήγωσε κατά λάθος στο πόδι με ένα βέλος ποτισμένο στο δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας. Ο Χείρωνας τότε χρησιμοποίησε το φυτό της κενταύριας σαν βότανο για να γιατρέψει την πληγή του. Υάκινθος-Υάκινθος Ζουμπούλι

Ο Υάκινθος ήταν ένας όμορφος νέος από τη Σπάρτη. Ο Υάκινθος ήταν σύντροφος του Απόλλωνα, θεού του ήλιου και του Ζέφυρου, θεού του ανέμου. Οι δύο θεοί συναγωνίζονταν ποιος θα κερδίσει την εύνοια του όμορφου νέου. Μια μέρα καθώς ο Απόλλωνας μάθαινε στο Υάκινθο δισκοβολία, του ξέφυγε ο δίσκος και χτύπησε τον άτυχο νέο σκοτώνοντάς τον. Από το αίμα του του νέου ο Απόλλωνας έπλασε ένα λουλούδι που στο άνθισμά του κάθε του πέταλο έμοιαζε να έχει γραφτεί μιά θρηνητική κραυγή («ΑΙ» δηλαδή γοή στην αρχαιοελληνική γλώσσα). Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο Ζέφυρος ζηλεύοντας επειδή ο νεαρός προτιμούσε την παρέα του Απόλλωνα φύσηξε πάνω στο δίσκο κατευθύνοντας τον να χτυπήσει τον Υάκινθο. Η αλήθεια είναι πως ο υάκινθος του μύθου δεν ήταν πιθανά το γνωστό μας σήμερα λουλούδι, γατί το είδος δεν είναι ενδημικό της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα, ο μύθος μπορεί να μην είναι καν η σωστή πηγή της λέξης «υάκινθος». Ίχνη της λέξης συναντιόνται στην βαθιά αρχαιότητα σε μια μη Ελληνική διάλεκτο που ομιλούνταν πριν από 4000 περίπου χρόνια, την «θρακοπελασγιακή». Νάρκισσος-Νάρκισσος Μανουσάκι

Ίσως ο πιο κατάλληλος τρόπος να αποδώσει κανείς την ομορφιά του λουλουδιού νάρκισσος είναι αυτός ο αρχαιοελληνικός μύθος. Ο Νάρκισσος ήταν ένας εξαιρετικά όμορφος νέος. Η μητέρα του, του είχε πει ότι θα παραμείνει έτσι σ΄ όλη του τη ζωή αν δεν δίνει σημασία στην ομορφιά του. Ο Νάρκισσος αποφάσισε να δει την αντανάκλασή του στα νερά μιας πηγής. Γοητεύτηκε τόσο από την ομορφιά του πού έμεινε εκεί ακίνητος θαυμάζοντας τον εαυτό του μέχρι που μαράζωσε και πέθανε στις όχθες της πηγής. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, νόμισε πως η αντανάκλαση του ήταν η νύμφη που έμενε εκεί. Πήδησε στο νερό για να την πιάσει και πνίγηκε. Το λουλούδι νάρκισσος υποτίθεται ότι φύτρωσε σε εκείνο το σημείο. Κρόκος-Ζαφορά

Ο Κρόκος ήταν φίλος του θεού Ερμή. Μια μέρα και ενώ οι δύο φίλοι έπαιζαν, ο Ερμής χτύπησε κατά λάθος τον Κρόκο στο κεφάλι και τον σκότωσε. Στον τόπο του συμβάντος φύτρωσε ένα λουλούδι. Τρεις σταγόνες από το αίμα του άτυχου νέου που έπεσαν στο κέντρο του λουλουδιού έδωσαν τα στίγματα του φυτού που από τότε πήρε το όνομα κρόκος. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή ο Κρόκος ήταν ένας νεαρός, που εξαιτίας ενός άτυχου έρωτα για τη Νύμφη Σμίλακα μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο φυτό. Ταυτόχρονα η Σμίλαξ έγινε το ομώνυμο αναρριχητικό φυτό(Σμίλαξ Ασπίρα-Ουρβιά). Παιόνια-Φυτό της θεραπείας

Πιστεύεται ότι η παιόνια πήρε το όνομα της από τον Παίωνα ή Παιάνα που φαίνεται ότι ήταν μια θεότητα της θεραπείας αφού είχε θεραπεύσει τον Άδη και τον Άρη από τραύματα. Ο μύθος που έχει σχέση με το λουλούδι λέει πως ο Παίων ήταν μαθητής του Ασκληπιού, του θεού της υγείας και της ιατρικής. Κάποτε, η Λητώ (μητέρα του Απόλλωνα και θεά της γονιμότητας), του δίδαξε πως να αποκτήσει μια μαγική ρίζα που φύτρωνε στον Όλυμπο η οποία απάλυνε τον πόνο των γυναικών κατά τον τοκετό. Ο Ασκληπιός ζήλεψε και αποπειράθηκε να σκοτώσει το μαθητή του. Ο Δίας έσωσε τον Παίωνα από την οργή του Ασκληπιού μεταμορφώνοντάς τον στο λουλούδι της παιόνιας. Πάντως οι σπόροι της παιόνιας χρησιμοποιούνταν για τις έγκυες γυναίκες στην αρχαιότητα. Ελλέβορος-Το ρόδο των Χριστουγέννων

Στην ελληνική μυθολογία ο Μελάμπους ο μεγάλος μάντης και θεραπευτής χρησιμοποίησε αυτό το φυτό σαν βότανο για να θεραπεύσει την τρέλα των θυγατέρων του βασιλιά του Άργους Πρόετου, όπως και άλλων γυναικών, που είχαν χάσει τα μυαλά τους και περιπλανιόνταν σκορπισμένες ανάμεσα στα βουνά και στην έρημο της Τύρινθας νομίζοντας ότι είναι αγελάδες. Ο Μελάμπους και ο αδερφός του ο Βίας κέρδισαν μια περιουσία (τα δύο τρίτα από το βασίλειο του βασιλιά Πρόετου) αφού παντρεύτηκαν τις θεραπευμένες πριγκίπισσες. Αχιλλέα-Χιλιολούλουδο

Πήρε το όνομά της από τον ομηρικό ήρωα Αχιλλέα, ο οποίος όπως λέγεται έδινε αυτό το φυτό στους στρατιώτες του, τους θρυλικούς Μυρμιδόνες για να τους βοηθήσει να σταματήσουν το αίμα που έτρεχε από τις πληγές τους κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Νεότερες δοκιμές στο φυτό απέδειξαν ότι περιέχει χημικά συστατικά που το κάνουν χρήσιμο ως αιμοστατικό. Αγαύη-Αμάραντος, Αθάνατος

Η λέξη αγαύη σημαίνει θαυμαστή ή ευγενικής καταγωγής. Το φυτό της Αγαύης ήρθε στην Ελλάδα από το Μεξικό. Ωστόσο το όνομά του είναι ελληνικό και πιθανώς του αποδόθηκε επειδή η Ελληνίδα Αγαύη για την οποία θα μιλήσουμε παρακάτω ήταν και μια από τις δευτερεύουσες θεές του φεγγαριού, και αυτό σήμαινε πως ότι ήταν μια όψη της αρχαίας Μητέρας γης της Μεσογείου που θυμίζει το έδαφος του Jalisco του Μεξικό. Η Αγαύη ήταν κόρη του βασιλιά της Θήβας Κάδμου και αδερφή της Σεμέλης της μητέρας του Διόνυσου. Όταν η Σεμέλη κεραυνοβολήθηκε από τον Δία τον εραστή της, η Αγαύη διέδωσε πως ο Δίας τιμώρησε την αδερφή της γιατί τον συκοφάντησε. Αργότερα ο Διόνυσος εκδικήθηκε για την μητέρα του και επέβαλε βαριά τιμωρία στην Αγαύη. Όταν ο Διόνυσος επέστρεψε στη Θήβα, όπου βασίλευε τότε ο Πενθέας ο γιος της Αγαύης , διέταξε όλες τις γυναίκες της πόλης να να πάνε στο βουνό Κιθαιρώνα, για να τελέσουν τα μυστήριά του. Ο Πενθέας που δεν συμφωνούσε με την εισαγωγή της λατρείας, προσπάθησε να κατασκοπεύσει τις Βάκχες. Η μητέρα του τον αντιλήφθηκε, τον πήρε για άγριο ζώο και μέσα στην μανία της τον κατασπάραξε διαμελίζοντάς τον. Αλθαία-Δεντρομολόχα

Ο μύθος που ακολουθεί δεν έχει καμιά σύνδεση με το φυτό Αλθαία εκτός του ονόματος. Η Αλθαία ήταν γυναίκα του Οινέα, του βασιλιά της Καλυδώνας και μητέρα της Δηιάνειρας και του Μελέαγρου. Όταν ο γιος της έγινε εφτά ημερών, οι Μοίρες οι θεές του πεπρωμένου, ήρθαν την βρήκαν και της είπαν πως το παιδί της θα πέθαινε, αν ο δαυλός που έκαιγε τότε επάνω στην εστία καιγόταν ολόκληρος. Αμέσως η Αλθαία πήρε το δαυλό, τον έσβησε και τον έκρυψε μέσα σε μια κασέλα. Ο Μελέαγρος μεγάλωσε και έγινε διάσημος ήρωας. Στη διάρκεια όμως του κυνηγιού του κάπρου της Καλυδώνας Ο Μελέαγρος σκότωσε κατά τύχη τους θείους του τα αδέρφια της Αλθαίας. Εκείνη γεμάτη οργή έριξε τότε στη φωτιά το δαυλό, από τον οποίο κρεμόταν η ζωή του γιου της. Ο Μελέαγρος πέθανε αμέσως. Η Αλθαία από απελπισία κρεμάστηκε. Ανεμώνη-Ανεμολούλουδο

Το όνομα του λουλουδιού συνδέεται με τον αρχαίο ερωτικό μύθο του Άδωνι και της Αφροδίτης. Ο μύθος είναι πολύ γνωστός. Ενέπνευσε μάλιστα και μεγάλους ποιητές όπως ο Οβίδιος και αρκετά αργότερα ο Σαίξπηρ να γράψουν ύμνους σ’ αυτόν τον έρωτα. Εμείς θα αναφερθούμε στο σημείο εκείνο του μύθου που έχει σχέση με το λουλούδι. Σύμφωνα με το μύθο λοιπόν ο Άδωνις βγήκε για κυνήγι στο δάσος. Εκεί όμως τον παραφύλαγε ο θεός Άρης ο προηγούμενος εραστής της Αφροδίτης που ζήλευε τον Άδωνι αφού η Αφροδίτη τον παράτησε για τα μάτια του ωραίου νέου. Ο Άρης μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, επιτέθηκε στον Άδωνι και τον πλήγωσε θανάσιμα. Η Αφροδίτη άκουσε τα βογκητά του Άδωνι και έσπευσε να τον βρει. Όμως ήταν πια αργά. Απαρηγόρητη η Αφροδίτη πήρε στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα του αγαπημένου της και όπως λέγεται ράντισε με νέκταρ την πληγή. Και από το μείγμα που έκαναν το νέκταρ με το αίμα ξεπήδησε ένα όμορφο λουλούδι. Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο. Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο ανεμοφύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά. Έτσι το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη ή ανεμολούλουδο επειδή ο άνεμος βοηθάει την ανθοφορία του αλλά και την παρακμή του. Άστερ-Αστράκι

Λέγεται ότι αυτό το είδος λουλουδιού ξεκίνησε να φυτρώνει από τα δάκρυα της Αστερέας της θεάς του έναστρου ουρανού, όταν αυτή έκλαιγε επειδή δεν έβλεπε καθόλου άστρα όταν κοίταζε κάτω στη γή. Τριαντάφυλλο-Ρόδο

Υπάρχουν πολλές ιστορίες για το τριαντάφυλλο. Στην Ελληνική μυθολογία το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε από την θεά των λουλουδιών και της βλάστησης την Χλωρίδα. Αυτή μια μέρα βρήκε το άψυχο σώμα μιας νύμφης στο δάσος και το μεταμόρφωσε σε λουλούδι. Κάλεσε τότε την Αφροδίτη τη θεά της αγάπης και το Διόνυσο το θεό του κρασιού. Η Αφροδίτη χάρισε στο λουλούδι ομορφιά και ο Διόνυσος πρόσθεσε νέκταρ για να του δώσει γλυκιά ευωδιά. Ο Ζέφυρος ο θεός του ανέμου φύσηξε μακριά τα σύννεφα και έτσι ο Απόλλωνας ο θεός του Ήλιου μπόρεσε να λάμψει και να κάνει το λουλούδι να ανθίσει. Έτσι το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε και στέφθηκε «Βασιλιάς των λουλουδιών». Δάφνη-Δάφνη του Απόλλωνα

Η Δάφνη ήταν μια νεαρή όμορφη νύμφη, κόρη του ποτάμιου θεού Πηνειού. Ήταν κυνηγός και είχε αφιερώσει τη ζωή της στην Άρτεμη τη θεά του κυνηγιού. Όπως η θεά έτσι και αυτή αρνιόταν να παντρευτεί. Την περιτριγύριζαν πολλοί θαυμαστές αλλά αυτή τους απέρριπτε όλους, ακόμα και τον ισχυρό γιο του Δία τον Απόλλωνα. Ο Απόλλωνας ερωτεύθηκε την Δάφνη και όταν αυτή αρνήθηκε τις προτάσεις του την κυνήγησε ανάμεσα στα δέντρα. Η Δάφνη φοβήθηκε και προσευχήθηκε στον πατέρα της να την βοηθήσει. Τότε λοιπόν ο πατέρας της της είπε ότι θα την προστάτευε μεταμορφώνοντάς την σε δέντρο που θα ρίζωνε στην όχθη του ποταμού του, (την γνωστή μας δάφνη). Όταν ο Απόλλωνας ήρθε ψάχνοντας τη Δάφνη, ο πατέρας της του είπε ότι μεταμορφώθηκε σε δέντρο. Ο Απόλλωνας τότε έκοψε μερικά κλαδιά και έπλεξε ένα στεφάνι σε ανάμνηση της ομορφιάς της και του έρωτά του για αυτήν. Ο Απόλλωνας έκανε τη δάφνη ιερό του φυτό. Καθιέρωσε την απονομή δάφνινου στεφανιού στους πρωταθλητές και σε σε όσους υπερείχαν σε διάφορα επίπεδα. Στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες όλοι οι νικητές στεφανώνονταν με δάφνινο στεφάνι. Αμυγδαλιά-Μυγδαλιά

Η ελληνική μυθολογία μας μιλά για μια όμορφη πριγκίπισσα που ονομαζόταν Φυλλίς, και που ήταν θυγατέρα ενός βασιλιά της Θράκης. Αυτή ερωτεύτηκε τον γιο του Θησέα τον Δημοφώντα. Ο νέος αυτός βρέθηκε στα μέρη της καθώς επέστρεφε με το καράβι του από την Τροία και ο βασιλιάς του έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του και την θυγατέρα του για γυναίκα. Μετά από κάποιο διάστημα ο Δημοφών νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα τόσο πολύ που ζήτησε να πάει εκεί για λίγο διάστημα. Η Φυλλίς συμφώνησε αφού της υποσχέθηκε ότι θα γύριζε πίσω σύντομα και έτσι εκείνος μπήκε στο καράβι του και απέπλευσε. Η Φυλλίς έμεινε εγκαταλειμμένη περιμένοντας τον εκλεκτό της καρδιάς της, στον τόπο της τελετής του γάμου της. Η Φυλλίς περίμενε για χρόνια την επιστροφή του, αλλά τελικά πέθανε από μαρασμό. Οι θεοί, από οίκτο, μεταμόρφωσαν την Φυλλίδα σε δέντρο, σε αμυγδαλιά, η οποία έγινε σύμβολο της ελπίδας. Όταν ο περιπλανώμενος, γεμάτος τύψεις, Δημοφών επέστρεψε, βρήκε τη Φυλλίδα σαν ένα γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Απελπισμένος αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά πλημμύρισε από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο. Ορχιδέα- Όρχις, σαλέπι, σερνικοβότανο

Στην ελληνική μυθολογία, ο Όρχις ήταν γιος μιας νύμφης και ενός σάτυρου. Κατά την διάρκεια των εορτών προς τιμή του Βάκχου, διέπραξε ιεροσυλία, επιχειρώντας να βιάσει μια ιέρεια. Η τιμωρία του ήταν να κατασπαραχθεί από άγρια θηρία και να μεταμορφωθεί σε ένα αδύνατο και σεμνό φυτό. Ο Θέοφραστος ήταν ο πρώτος από τους αρχαίους συγγραφείς που αναφέρθηκε στις ορχιδέες. Ήταν αυτός που τους έδωσε την ονομασία Όρχις επιστημονικά, ορμώμενος από τον μύθο του Όρχι και αντανακλώντας την ομοιότητά της διπλοκόνδυλης ρίζας τους με τα ανδρικά γεννητικά όργανα, αυτά που ήταν αιτία της περιπέτειας του γέρου Όρχι. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι μπορούσαν να ελέγξουν το φύλο των αγέννητων παιδιών τους τρώγοντας κονδύλους ορχιδέας. Αν ο πατέρας έτρωγε μεγάλους νεαρούς κονδύλους το παιδί θα ήταν αρσενικό, αν η μητέρα έτρωγε μικρούς κονδύλους το παιδί θα γεννιόταν θηλυκό. Ίρις-Ίριδα

Αυτή η πληροφορία δεν είναι ακριβώς ένας μύθος αλλά την παραθέτουμε γιατί έχει συμβολικό περιεχόμενο. Το λουλούδι Ίρις πήρε το όνομα του από την αρχαία θεά Ίριδα, την θεά του ουράνιου τόξου. Η Ίρις ήταν επίσης και αγγελιοφόρος των θεών κυρίως του Δία και της Ήρας. Μετέφερε μηνύματα από το «μάτι του ουρανού» στη γη με την καμπύλη του ουράνιου τόξου. Η λέξη ίρις σημαίνει «μάτι του ουρανού». Ήταν το όνομα πού δόθηκε στη θεά , στο λουλούδι και στην κόρη των ματιών μας. Αυτό σημαίνει ότι καθένας από μας κουβαλάει μαζί του ένα κομμάτι ουρανού. Άδωνις- Αγριοπαπαρούνα

Θα ήταν παράληψη αν δεν αναφέραμε ότι υπάρχει και λουλούδι με το όνομα Άδωνις το οποίο μάλιστα έχει και φαρμακευτικές ιδιότητες. Είναι πάντως προφανές ότι το λουλούδι που αναφέρει ο μύθος είναι η γνωστή σε όλους μας παπαρούνα των λιβαδιών με το υπέροχο κόκκινο χρώμα (Το αίμα του Άδωνι).

Πριν πάρα πολλά χρόνια, δε θυμάμαι πόσα ακριβώς, σε μια χώρα μακρινή ζούσε μια φυλή ινδιάνων. Ο ινδιάνος αρχηγός της φυλής είχε μια πανέμορφη και νέα κόρη που όλοι θαύμαζαν αλλά κανένας δεν είχε αγγίξει ακόμα.

Μια μέρα όπως καθόταν έξω από τη σκηνή του ο μεγάλος αρχηγός, τον επισκέφτηκε ο Άνεμος και του είπε:
“Μεγάλε αρχηγέ, αγαπάω την κόρη σου και με αγαπά και εκείνη. Θα μου τη δώσεις να γίνει γυναίκα μου;”

“Όχι”, του απάντησε απότομα ο αρχηγός χωρίς να δεχτεί δεύτερη κουβέντα.

Την επόμενη μέρα η αγνή κοπέλα προσπάθησε να μιλήσει στον πατέρα της,
“Πατέρα, αγαπάω τον Άνεμο. Θα μου επιτρέψεις να πάω μαζί του στο κατάλυμα του και να γίνω γυναίκα του;”

“Όχι”, της απάντησε αυστηρά ο αρχηγός. “Δε σου το επιτρέπω. Όταν ο Άνεμος ήταν παιδί, συνήθιζε να έρχεται στο αντίσκηνο μου μέσα από μικρές χαραμάδες και έσβηνε πάντοτε τη φωτιά που προσπαθούσα με τόσο κόπο να ανάψω. Δε γνωρίζει ούτε να πολεμάει, ούτε να κυνηγάει και δε σου επιτρέπω να γίνεις γυναίκα του.”

Ευθύς αμέσως, ο αρχηγός άρπαξε την κοπέλα από το χέρι και την οδήγησε σε ένα αδιεπέραστο δάσος από μαύρα έλατα για να την κρύψει από τον Άνεμο.
“Ο Άνεμος ίσως να την έβλεπε αν την έκρυβα μέσα σε ένα πευκοδάσος, όμως δε θα μπορέσει ποτέ να τη διακρίνει μέσα σε ένα τόσο πυκνό δάσος από μαύρα έλατα”, σκέφτηκε δυνατά.

Όμως ο Άνεμος είχε ήδη γίνει αόρατος και όλη την ώρα που ο αρχηγός μονολογούσε έστεκε εκεί κοντά και άκουγε προσεκτικά κάθε του λέξη. Έτσι όταν ήρθε η επόμενη νύχτα, ο Άνεμος άρχισε να τρέχει γύρω γύρω από το πυκνό μαύρο δάσος μέχρι που βρήκε ένα μικρό κενό και μπόρεσε να εισχωρίσει ανάμέσα από τα δέντρα. Έψαξε αρκετά παρ’ όλες τις δυσκολίες, μα στο τέλος κατάφερε να βρει τη νεαρή κοπέλα και να τη βγάλει από το πυκνό δάσος. Δε τόλμησε να πλησιάσει τους άλλους Ινδιάνους ξανά γιατί φοβόταν πως ο αρχηγός θα του πάρει την όμορφη κοπέλα κι έτσι έψαξε άλλο τόπο για να ζήσουν μακρυά τους.

Ταξίδεψαν αρκετά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας με κατεύθυνση προς το βορρά. Κάποια στιγμή βρήκαν μια πολύ όμορφη περιοχή για να στήσουν το κατάλυμα που θα στέγαζε τον έρωτα τους. Την ίδια κιόλας νύχτα την πήρε στην αγκαλιά του και την έκανε γυναίκα του.

Χαιρόταν τον έρωτα τους ευτυχισμένοι και κανένας απο τους δύο δε μπορούσε να σκεφτεί πως ο αρχηγός θα μπορούσε να τους εντοπίσει. Όμως ο πατέρας της κοπέλας τους έψαχνε σα μανιασμένος μέχρι που στο τέλος ανακάλυψε το κατάλυμα τους. Τότε ο Άνεμος έκρυψε τη νεαρή γυναίκα του και έγινε αόρατος, όμως ο μεγάλος Αρχηγός άρχισε να καταστρέφει τα πάντα γύρω του με τα όπλα που είχε φέρει μαζί του και χωρίς να το γνωρίζει κατάφερε ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι του Άνεμου που τον άφησε αναίσθητο.

Όταν ο άνεμος ξαναβρήκε τις αισθήσεις του ανακάλυψε πως η γυναίκα του είχε εξαφανιστεί και άρχισε να την ψάχνει. Περιπλανήθηκε σαν τρελός στα δάση της περιοχής και στο τέλος την είδε μέσα σε ένα κανό που οδηγούσε ο πατέρας της στο Μεγάλο-Νερό.
“Έλα μαζί μου,” άρχισε να της φωνάζει με απελπισία.

Η κοπέλα κατατρόμαξε και το πρόσωπο της έγινε λευκό σαν το χιόνι, γιατί δεν έβλεπε τίποτα γύρω της, ενώ άκουγε την φωνή του αγαπημένου της να την καλεί απελπισμένα. Ο Άνεμος, μετά το χτύπημα που είχε δεχτεί στο κεφάλι από τον πατέρα της, είχε ξεχάσει πως να μεταμορφώνεται και είχε παραμείνει αόρατος.

Ο Άνεμος θύμωσε τόσο πολύ τότε με τον αρχηγό που φύσηξε με όλη του τη δύναμη πάνω στο κανό. “Ας αναποδογυρίσει”, σκέφτηκε. “Μπορώ να μεταφέρω τη γυναίκα μου ασφαλή στην ξηρά.” Έτσι το κανό αναποδογύρισε με το φύσημα του ανέμου και ο αρχηγός με την κόρη του πέσανε μέσα στο νερό.
“Έλα αγαπημένη μου, πιάσε το χέρι μου”, φώναζε ο άνεμος στην κοπέλα. Μα δε θυμόταν πως ήταν αόρατος και ότι η κοπέλα δε θα μπορούσε να δει το χέρι του. Κι έτσι η κοπέλα άρχισε να βουλιάζει, να βουλιάζει, μέχρι που έφτασε στον πάτο της λίμνης. Κι ο αρχηγός φυσικά έχασε τη ζωή του μια και ο Άνεμος δεν προσπάθησε να τον βοηθήσει.

Όταν ο Άνεμος κατάλαβε πως η αγαπημένη του έχασε τη ζωή της εξαιτίας του, γέμισε θλίψη και άρχισε να αγριεύει.

“Ο άνεμος ποτέ δε φυσούσε τόσο δυνατά και θλιμμένα” έλεγαν οι ινδιάνοι μεταξύ τους ενώ προσπαθούσαν να προφυλαχτούν μέσα στα αντισκηνά τους.

Το Μεγάλο Πνεύμα λυπήθηκε την κοπέλα που έχασε τη ζωή της τόσο άδικα πέφτωντας στο νερό και την επόμενη νύχτα την μετέφερε ψηλά στα αστέρια και της έδωσε ένα σπίτι στο φεγγάρι.

Η κοπέλα ζει ακόμα εκεί, όμως το πρόσωπο της έμεινε κατάλευκο, όπως ήταν τη στιγμή που τρομαγμένη έπεσε από το κανό.

Έτσι τις νύχτες, στο σεληνόφως, κοιτάζει κάτω στη Γη, προσπαθώντας να βρει τον αγαπημένο της Άνεμο αλλά δεν ξέρει πως είναι αόρατος. Ο Άνεμος πάλι, δε γνωρίζει πως εκεί ψηλά στο φεγγάρι βρίσκεται η αγαπημένη του γυναίκα που χάθηκε και έτσι περιπλανιέται στα δάση και ψάχνει ανάμεσα στα βράχια των βουνών να τη βρει, όμως ποτέ δε σκέφτεται να κοιτάξει ψηλά στο φεγγάρι…

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο
η νοσταλγία του ανέκφραστου-σαν τη θολή, αόριστη ανά-
μνηση απ΄τη γεύση ενός καρπού,
πούφαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,
μια μέρα μακρινή, λιόλουστη-και θέλεις να τη θυμηθείς
κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου
γεμίζουν τότε απόνα θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι από δάκρυα.

Γι΄ αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που
κλαίει.
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,
φιμωμένο και γιγάντιο,
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.
Τάσος Λειβαδίτης

…Αν ο Θεοs ξεχνουσε για μια στιγμη οτι ειμαι μια μαριονετα φτιαγμενη απο
κουρελια και μου χαριζε  ενα κομματ ζωηs, ισωs δεν θα ελεγα ολα αυτα που
σκεπτομαι, αλλα σιγουρα θα σκεφτομουνα ολα αυτα που λεω εδω.
  Θα εδινα αξια στα πραγματα, οχι γι’ αυτο που αξιζουν αλλα γι’ αυτο που
σημαινουν.
  Θα κοιμομουν λιγο, θα ονειρευομουν πιο πολυ,γιατι για καθε λεπτο που
κλεινουμε τα ματια χανουμε εξηντα δευτερολεπτα φωτοs.Θα συνεχιζα οταν οι
αλλοι σταματουσαν, θα ξυπνουσα οταν οι αλλοι κοιμουνταν.Θα ακουγα οταν οι
αλλοι μιλουσαν και ποσο θα απολαμβανα μια απλη και αγνη «καλημερα».
  Αν ο Θεοs  μου δωριζε ενα κομματι ζωηs, θα ντυνομουν λιτα,θα ξαπλωνα
μπρουμητα στον ηλιο, αφηνονταs ακαλυπτο οχι μονο το σωμα αλλα και την ψυχη
μου.
  Θεε μου αν μπορουσα θα εγραφα το μισοs μου πανω στον παγο και θα περιμενα
να βγει ο ηλιοs.
Θεε μου αν ειχα ενα κομματι ζωη…
Δεν θα αφηνα να περασει ουτε μια μερα χωριs να πω στουs ανθρωπουs οτι αγαπω,
οτι τουs αγαπω.
Θα τουs εδειχνα ποσο λαθοs κανουν να νομιζουν οτι παυουν να ερωτευονται οταν
γερνουν χωριs να καταλαβουν οτι γερνουν οταν παυουν να ερωτευονται.Στο μικρο
παιδι θα εδινα φτερα, αλλα θα το αφηνα να μαθει μονο του να πεταει.Στουs
γερουs θα εδειχνα οτι  τον  θανατο δεν τον φερνουν τα γηρατια αλλα η
ληθη.Εμαθα τοσα πραγματα απο εσαs τουs ανθρωπουs…Εμαθα πωs ολοι θελουν να
ζησουν στην κορυφη του βουνου, χωριs να γνωριζουν οτι η αληθινη ευτυχια
βρισκεται στον τροπο που κατεβαινειs την αποκρημνη πλαγια.
  Εμαθα πωs οταν ενα νεογεννητο σφιγγει στη μικρη παλαμη του, για πρωτη
φορα, το δαχτυλο του πατερα του, το εχμαλωτιζει για παντα.
  Εμαθα πωs ο ανθρωποs δικαιουται να κοιτα τον αλλον απο ψηλα μονο οταν
πρεπει να τον βοηθησει να σηκωθει.Ειναι τοσα πολλα πραγματα που μπορεσα να
μαθω απο εσαs, αλλα δεν θα χρησιμευσουν αληθεια πολυ, γιατι οταν θα με
κρατουν κλεισμενο μεσα σε αυτην την βαλιτσα, δυστυχωs θα πεθαινω.
  Να λεs παντα αυτο που νιωθειs και να κανειs παντα αυτο που σκεφτεσαι.Αν
ηξερα οτι σημερα θα ηταν η τελευταια φορα που θα σ’ εβλεπα να κοιμασε, θα σ’
αγκαλιζα σφικτα και θα προσευχομουν στον Κυριο για να μπορεσω να γινω ο
φυλακαs τηs ψυχηs σου.Αν ηξερα οτι αυτη θα ηταν η τελευταια φορα που θα σ’
εβλεπα να βγαινειs απ’την πορτα, θα σ’ αγκαλιζα και θα σου εδινα ενα φιλι
και θα σε φωναζα ξανα για να σου δωσω κι αλλα.Αν ηξερα οτι αυτη ηταν η
τελευταια φορα που θα ακουγα τη φωνη σου, θα ηχογραφουσα καθε σου λεξη για
να μπορω να την ακουω ξανα και ξανα.Αν ηξερα οτι αυτεs θα ηταν οι τελευταιεs
στιγμεs που σ’ εβλεπα, θα ελεγα σ’ αγαπω και δεν θα υπεθετα ανοητα, οτι το
ξερειs ηδη.
  Υπαρχει παντα ενα αυριο και η ζωη μαs δινει κι αλλεs ευκαιριεs για να
κανουμε τα πραγματα οπωs πρεπει, αλλα σε περιπτωση που κανω λαθοs και μαs
μενει μονο το σημερα,θα ‘θελα να σου πω ποσο σ’ αγαπω και οτι ποτε δεν θα σε
ξεχασω.
   Το αυριο δεν το εχει εξασφαλισει κανειs , ουτε νεοs ουτε γεροs.Σημερα
μπορει να ειναι η τελευταια  φορα που βλεπειs τουs ανθρωπουs που αγαπαs.Γι’
αυτο μην περιμενειs αλλο,καν’ το σημερα, γιατι αν το αυριο δεν ερθει ποτε,
θα μετανιωσειs σιγουρα για τη μερα που δεν βρηκεs χρονο για ενα χαμογελο,
μια αγκαλια,ενα φιλι και ησουν απασχολημενοs για να κανειs πραξη μια
τελευταια τουs επιθυμια.Κρατα αυτουs που αγαπαs κοντα σου, πεs τουs
ψιθυριστα ποσο πολυ τουs χρειαζεσαι, αγαπα τουs και φερσου τουs καλα, βρεs 
χρονο για να πειs «συγνωμη» «συγχωρεσε με» «σε παρακαλω» «ευχαριστω» κι ολα
τα λογια αγαπηs που ξερειs.
   Κανειs δεν θα σε θυμαται για τιs κρυφεs σου σκεψειs…..και ειναι αδικο
αυτο για…ΕΣΕΝΑ..!

Φύγε λοιπόν για το φεγγάρι αφού σε μίσησε η Γη. Κι αν βρεις εκεί λίγη αγάπη, γύρνα και πάρε με μαζί. Κάτσε να δεις αυτό το σύμπαν που ήτανε τόσο μακρινό, τώρα στ’ αλήθεια πόσο μοιάζει στον ίδιο σου τον εαυτό..

Ήταν κάποτε ένας νέος που κάθε βράδυ που ξάπλωνε,μετρούσε τ’αστέρια και αποκοιμιόταν μετρώντας.Κάθε βράδυ λοιπόν στον ύπνο του έβλεπε μια πολύ όμορφη κοπέλα.Και κάθε πρωί ο νέος την έψαχνε.Έψαχνε να τη βρει…
Μέχρι που μια μέρα αποφάσισε ότι δεν του έφτανε η μέρα για να ψάχνει,αλλά χρειαζόταν και τη νύχτα.Άρχισε λοιπόν να ψάχνει όλη μέρα,όλη νύχτα,όλες τις μέρες.Οι μέρες έγιναν μήνες και οι μήνες χρόνια.Ο νέος όμως,αφού δεν ξάπλωνε μετρώντας τ’άστρα δεν τη θυμόταν και δεν ήξερε που να ρωτήσει.Ρωτούσε απλώς για την πιο όμορφη γυναίκα σε κάθε μέρος που πήγαινε και ο κόσμος του έδειχνε την όμορφη της περιοχής.Καμιά όμως δεν του θύμιζε τη δικιά του.
Συνέχιζε ωστόσο να περπατάει και να ψάχνει…Πέρασε χώρες και χωριά και πολιτείες και δάση,μέχρι που έφτασε σε μια χώρα όπου οι άνθρωποι έφτιαχναν τα σπίτια τους με γυάλινη στέγη κι έτσι ο νέος κοιμήθηκε μετρώντας τ’άστρα και την είδε ξανά στον ύπνο του..Συνάμα συνειδητοποίησε πως τόσο καιρό Την έψαχνε χωρίς αποτέλεσμα. Πείστηκε πως ήταν καιρός να σταματήσει.Έτσι αποφάσισε να μη ξαναμετρήσει τ’άστρα.
Το άλλο πρωί ψάχνοντας για φαΐ –και όχι για την Πεντάμορφη των ονείρων του-ο νέος γνώρισε μια υπηρέτρια, όμορφη και πολύ ευγενική μαζί του.Σκέφτηκε ότι Της έμοιαζε..Κι έτσι παντρεύτηκαν…
Πέρασε ο καιρός και τα χρόνια.Ο νέος είχε κάνει οικογένεια κοντά στην αγαπημένη του και είχε ξεχάσει την όμορφη άγνωστη.Κάτι όμως είχε αρχίσει να τον βασανίζει τον τελευταίο καιρό.Σκέφτηκε να ξαναμετρήσει τ’άστρα και το έκανε.Όμως,επειδή ήταν με άλλη γυναίκα,δεν Την είδε..Εγκατέλειψε λοιπόν την ίδια νύχτα γυναίκα και παιδιά και συνέχισε το ταξίδι που είχε αφήσει για χρόνια,αρχίζοντας το ψάξιμο για μια ακόμη φορά..
Εκείνη..Τη Νεράιδά του..
Που ήταν όμορφη σαν γοργόνα και γλυκιά σαν άγγελος..
Έφτασε λοιπόν σε μιαν άλλη χώρα,όπου και γινόταν ένας διαγωνισμός.Επειδή η πριγκίπισσα ήταν εγωίστρια και κακιά, ο πολυχρονεμένος βασιλιάς πατέρας της,έψαχνε κάποιον που θα την έκανε καλή και πονόψυχη.Πολλά βασιλόπουλα είχαν πάει και πολλοί ευγενείς και άρχοντες είχαν προσπαθήσει να την αλλάξουν,χωρίς επιτυχία.
Ο νέος,όταν ήταν η σειρά του να προσπαθήσει,μην έχοντας τι να κάνει,της είπε την ιστορία του.Απ’το ότι κάθε βράδυ αποκοιμιόταν βλέποντας τ’αστέρια και μαζί τους μια κοπέλα και κάθε πρωί την έψαχνε,αλλά ποτέ δεν τη βρήκε,μέχρι που έφτασε στη χώρα της πριγκίπισσας..Αυτή συγκινήθηκε και μαλάκωσε η ψυχή της.Είπε στο νέο λοιπόν να κοιμάται μαζί της για να μετρούν μαζί τ’άστρα.Ο νέος,σταμάτησε για άλλη μια φορά να βλέπει την αγγελική μορφή Της.Ξυπνώντας,είδε την πριγκιποπούλα να κοιμάται.Κι ήταν όμορφη,πανέμορφη.Για μια στιγμή του πέρασε απ’το μυαλό ότι ήταν Αυτή..
Την παντρεύτηκε λοιπόν.Οι γάμοι τους κράτησαν μέρες πολλές,βδομάδες.Ο νέος έγινε βασιλιάς της χώρας και η πριγκίπισσα στέφθηκε βασίλισσα.Πέρασαν έτσι πολλά χρόνια.Μέχρι που ο νέος ,έφυγε για μια εκστρατεία της χώρας του.Κοιμισμένος ένα βράδυ,στο μέρος που είχαν κατασκηνώσει,κάτω απτον έναστρο ουρανό,Την είδε.Και την είδε να τον φωνάζει,να τον ζητά απεγνωσμένα.Δεν άντεξε άλλο.Τράβηξε το σπαθί του και αυτοκτόνησε.
Κανείς δεν κατάλαβε πως πέθανε ο βασιλιάς εκείνο το βράδυ.Η τελετή της κηδείας έγινε γρήγορα και μετά από λίγο το θέμα έληξε.Η βασίλισσα παντρεύτηκε άλλον και ο παλιός βασιλιάς ξεχάστηκε.
Κι όμως στο κοιμητήριο,μια κοπέλα τριγύριζε για μέρες τον τάφο..Και καθόταν εκεί το βράδυ.Ήταν όμορφη σαν γοργόνα και γλυκιά σαν άγγελος.Μέχρι που ένα πρωί τη βρήκαν νεκρή δίπλα στον τάφο του,μ’ένα μαχαίρι μπηγμένο στο στέρνο.Ήταν Εκείνη..Είχε πάει να τον συναντήσει σε μια άλλη ζωή..
Οι θεοί όμως τους λυπήθηκαν και τους έκαναν δυο αστέρια.Δυο αστέρια που είναι πολύ κοντά το ένα στο άλλο,αλλά το ένα δε φτάνει ποτέ το άλλο..Προσπαθούν και τα δύο,αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνουν.Έτσι έμειναν αθάνατοι,για να θυμάται ο κόσμος την ιστορία τους.Τα βράδια κοιτιούνται και δε χορταίνει ο ένας τον άλλο..
Έτσι ο επόμενος που θα μετρά τ’αστέρια κάθε βράδυ θα τους βλέπει και θα μετρά δυο αστέρια παραπάνω..

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα «νησί» όπου ζούσαν η
Ευτυχία,η Λύπη,η Γνώση,η Αγάπη.ο Πλούτος,η Αλαζονία και «άλλοι».
Μία μέρα έμαθαν οτι το νησί θα βούλιαζε και όλοι πήγαν στις
«βάρκες» τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η ΑΓΑΠΗ ήταν η μόνη που έμεινε πίσω.΄Ηθελε να είναι εκεί μέχρι την τελευταία στιγμή.΄Οταν το νησί άρχισε να βουλιάζει η ΑΓΑΠΗ ζήτησε βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο και του λέει: Μπορείς να με πάρεις μαζί σου;
Όχι,δεν μπορώ!΄Εχω χρυσάφι και ασήμι στη βάρκα μου και δεν έχω χώρο!
Δίπλα περνούσε η Αλαζονεία.
Σε παρακαλώ,βοήθησέ με! της είπε η ΑΓΑΠΗ.
Δεν μπορώ,είσαι βρεγμένη και θα μου λερώσεις την όμορφη βάρκα μου!
Τελευταία πέρασε η Ευτύχια.Αλλά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε άκουσε την ΑΓΑΠΗ να ζητάει βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μία φωνή από έναν ηλικιωμένο άντρα με γενειάδα που όμως η ΑΓΑΠΗ δεν γνώριζε:
Ελα εδώ, θα σε πάρω εγώ μαζί μου, της είπε.
Οταν έφτασαν στο απέναντι νησί ο ηλικιωμένος άντρας έφυγε βιαστικά και η ΑΓΑΠΗ δεν πρόλαβε να τον ευχαριστήσει.
Γνώση, ποιος με βοήθησε; ρώτητησε η ΑΓΑΠΗ
Ο Χρόνος! της απαντησέ η Γνώση.
Γιατί με βοήθησε ο Χρονος; ξαναρώτησε η ΑΓΑΠΗ
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και της είπε:
Μόνο ο Χρόνος, μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει στη ζωή η ΑΓΑΠΗ!

Μανώλης Φάμελλος..

Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που δεν ξέρω πια
αν είσαι αληθινή ή μέσα στ’ όνειρο ζεις μονάχα
εσύ στο δρόμο μου, μυστικός ορίζοντας
ήλιος στα μάτια μου, τα μάτια μου κλείνοντας..

όνειρο γίνομαι κι εγώ…

γίνεται η θάλασσα βροχή
ποτάμι η βροχή ξανά
που πλημμυρίζοντας τη γη
μας παρασέρνει μακριά
κι όλη η ζωή μας θα χαθεί
σαν κύμα στον ωκεανό
σαν μια βάρκα από χαρτί
σαν πολιτεία στο βυθό….

σ’ έχω τόσο ερωτευτεί
που θεέ μου πια ξέχασα
αν σε γνώρισα ποτέ ή στο μυαλό μου σ’ έπλασα
πρόσωπα αδιάκοπα, μπροστά μου περνούν..
μα μες στη σκέψη μου οι εικόνες σου γυρνούν

όνειρο γίνομαι κι εγώ…

γίνεται η θάλασσα βροχή
ποτάμι η βροχή ξανά
που πλημμυρίζοντας τη γη
μας παρασέρνει μακριά
κι όλη η ζωή μας θα χαθεί
σαν κύμα στον ωκεανό
σαν μια βάρκα από χαρτί
σαν πολιτεία στο βυθό……

όνειρο γίνομαι κι εγώ….

δεν ξερω πια,αν εισαι αληθινη ή στο μυαλο μου σ’επλασα…