Φεγγαροστολίσματα!!!

Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη (απόσπασμα)
Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα “πίστεψέ με” και τα “μη.”
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για ‘σένα και για ‘μένα..
Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
από παντού, για ‘σένα
μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το “τι” και το “ε.”
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
Επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω.
Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια
δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από ‘σένα
και να με χτυπά η φωνή μου
να μυρίζω από ‘σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι.
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για ‘σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς;
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς; Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Πού μ’ αφήνεις, που πας, μ’ ακούς;
Θα ‘ρθει μέρα, μ’ ακούς; για μας, μ’ ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς;
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ’ ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ ‘ακούς.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς.
Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ’ ακούς;
Σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Για ‘σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να ‘ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
και για ‘σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για ‘σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για ‘σένα,
όλα για ‘σένα, για ‘σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί.
Να’ χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ’ αγαπάω… Μ’ ακούς;
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

Γύρισααα….καλώς σας βρήκα!!!

Με μια αγκαλιά γεμάτη απο κοχύλια στα χέρια μου…με την αλμύρα ποτησμένη στο κορμί μου…με λίγη χρυσή άμμο στα πόδια μου.. και γεμάτη υπέροχες καλοκαιρινές αναμνήσεις!!!!

Γύρισα έτοιμη να μοιραστώ μαζί σας πάλι τις μικρές μου στιγμές…και τις αναμνήσεις μου!!!

Εσείς πού πήγατε; Πώς περάσατε;

Μου λείψατε…

Μια ηλιαχτίδα  μαγεμένη από την τόση λάμψη σου ξεχνιέται και χάνει το δρόμο της προς το λιόγερμα Έπειτα σκαρφαλώνει στα μαλλιά σου και κρύβεται ήσυχη που ξαναβρήκε τον ήλιο της στο πρόσωπό σου..

ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΕΧΩ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΝΙΩΣΑ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ? ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΚΟΙΤΟΥΝΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ..

Υπάρχει μόνο ένας δρόμος, της καρδιάς. Αν τον ακολουθήσεις δεν θα κάνεις ποτέ λάθος. Θα πληγωθείς (μπορεί), θα πονέσεις (σίγουρα), θα κλάψεις (κυρίως), μα θα νιώσεις και θα ζήσεις στιγμές πραγματικές, ατόφιες, αγνές, πλημμυρισμένες από ζεστασιά και όνειρα. Κάποιοι το λένε «ευτυχία» εγώ το λέω ανταμοιβή για την ελπίδα. Θα καταλάβεις ότι ο παράδεισος είναι ένα μέρος πάνω στη γη (κάθε μέρος) και θα τον βλέπεις γιατί δεν θα φοβάσαι να τον χάσεις γιατί είχες την αρετή και την τόλμη να ρισκάρεις την ψυχή σου. Ο Θεός μας έπλασε με απέραντη σοφία
βουρκώνει τα μάτια μα δεν σταματά το χρόνο. Αλλωστε μετά από την καταιγίδα βγαίνει πάντα το ουράνιο τόξο και Εσύ μου απέδειξες ότι βγαίνει ΠΑΝΤΑ.
Θα σε φυλάξω στην καρδιά μου γιατί σου αξίζει.
Θα σε φιλήσω γλυκά όταν σε ξαναδώ γιατί είναι η πιο τρυφερή έκφραση αγάπης και σ’ αγαπάω τόσο μα τόσο πολύ που η θλίψη γίνεται ανείπωτη. Μπορώ και σ’ αγαπάω και αυτό για μένα είναι το μεγαλύτερο δώρο. Μπορώ κάθε βράδυ να κλείνω τα μάτια μου και να προσεύχομαι να ‘σαι καλά.
Όλοι προσπαθούμε για το καλύτερο.
Εγώ ξέρω -κι εσύ θαρρώ- πως αν δεν το βρούμε εκεί έξω θα έχουμε ο ένας τον άλλο.
Φαντάσου να μην είχαμε γνωριστεί;
Ή να μην γνωριζόμασταν ποτέ; Αυτό θα ήταν μεγαλύτερη απώλεια απ’ αυτή που ζούμε.
Δεν θέλω να εξευτελίσω αυτό που είχαμε γιατί ήταν μοναδικό και αξίζει μονάχα ατόφιο, ολόκληρο, έτσι ακριβώς όπως το ζήσαμε. Αν επιστρέψει, η απόσταση θα το έχει δυναμώσει. Αν όχι, θα το διαφυλάξω όσο μπορώ, με όλη μου τη δύναμη στη θέση που μας αξίζει. Εκεί που κανένα βλέμμα και κανένα σώμα δεν θα μπορέσει να μου το κλέψει!
Μου ζήτησες κάποτε να σου θυμίσω όλα αυτά που είχες ξεχάσει και εγώ στεναχωρήθηκα γιατί δεν ήξερα τι μου ζητούσες… Τώρα ξέρω! Αλίμονο, χίλιες φορές να το ξαναζητούσες, χίλιες φορές θα πλήρωνα το τίμημα χωρίς δεύτερη σκέψη.
… Τελικά ο άνθρωπος είναι μεγαλείο
χαμένο καθ’ οδόν.